φλαμπουριάρης

Επώνυμο ευγενούς οικογένειας της Επτανήσου, η οποία, μετά την Άλωση (1453), έφυγε από την Κωνσταντινούπολη και πήγε αρχικά στην Κρήτη, για να εγκατασταθεί τελικά, στο μεγαλύτερο μέρος της, στη Ζάκυνθο. Στον Ιωάννη Φ. και στους απογόνους του, η Βενετία παραχώρησε τον τίτλο του κόμη (1768) και ως τιμάριο στη Ζάκυνθο τη μονή της Αναφωνήτριας. Σπουδαιότερα μέλη της οικογένειας ήταν οι επόμενοι: 1. Αναστάσιος (1774 – 1825). Νομομαθής, πολιτικός στη ρωσοκρατούμενη Επτάνησο, βουλευτής και υπουργός Εσωτερικών. Φίλος και στενός συνεργάτης του Iω. Καποδίστρια, έγινε γερουσιαστής (1807) και πρόεδρος της Γερουσίας (1809). Το 1815 ήρθε σε ρήξη με τον αρμοστή Μέτλαντ, που τον κατηγορούσε ότι παραβίαζε τα συνταγματικά δικαιώματα των Επτανησίων, και καθαιρέθηκε αυθαίρετα από το αξίωμα του γερουσιαστή. Μυήθηκε, τον Μάρτιο του 1819, από τον Α. Παπά στη Φιλική Εταιρεία και διορίστηκε, αργότερα, από τον Αλ. Υψηλάντη έφορος. Λίγο καιρό μετά φυλακίστηκε, επειδή συνέχισε την αντιαγγλική του δραστηριότητα. Αποφυλακίστηκε όμως για λόγους υγείας και έφυγε για τη Βενετία, όπου συνεργάστηκε με τον Δ. Ρώμα για τους σκοπούς της Επανάστασης. Πέθανε στην Κέρκυρα. 2. Διονύσιος (1790 – 1874). Δικαστικός. Σπούδασε νομικά στην Πάντοβα. Όταν γύρισε, διετέλεσε εισαγγελέας, αλλά εξορίστηκε εξαιτίας της αντίδρασής του προς το σύνταγμα που είχαν επιβάλει οι Άγγλοι στα Επτάνησα. Όταν ξαναγύρισε στο νησί, διορίστηκε και πάλι εισαγγελέας και εξελέγη νομοθέτης και πρόεδρος της βουλής. Στη συνέχεια, εργάστηκε για την πολιτειακή μεταρρύθμιση και ως Φιλικός ενίσχυσε τον Αγώνα, με τη δημοσίευση φυλλαδίων με πολιτικό και εθνικό περιεχόμενο. 3. Δημήτριος. Έμπορος στο Ηράκλειο της Κρήτης. Όταν άρχισε η Επανάσταση, έφυγε κρυφά από εκεί και πήγε στα Σφακιά, όπου πήρε μέρος στη σύσκεψη των προκρίτων (21 Μαΐου 1821), από τους οποίους και εξελέγη γραμματέας της Καγκελαρίας των Σφακίων, που είχε την ευθύνη της πολιτικής διεύθυνσης του Αγώνα.

* * *

ο, Ν

φλαμμουλάριος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < φλάμπουρο + κατάλ. -ιάρης (πρβλ. μεροκαματ-ιάρης)].